รุไบยาต คำกลอน....

เนื้อเรื่อง

รุไบยาต

         ตื่นขึ้นเถิดเพื่อรับแสงแห่งสูรย์ส่อง     เมื่อดาวล่องเดือนลับไปกลับฝัน

ขับราตรีหนีเตลิดเพื่อเปิดวัน                         เชิญร่วมกันฟังดนตรีแห่งชีวา

        ไปเสียเถิดเจ้าภูตพรายแห่งสายหมอก    ไม่ช้าหรอกเสียงร้านเหล้าเขาเรียกหา

"ประตูเปิดใยพวกเจ้าไม่เข้ามา                         มัวก้มหน้าหดหู่อยู่ทำไม"    

        เมื่อยามตายได้อะไรติดไปบ้าง                เพียงเรือนร่างฝังซากฝากสุสาน

ยังชีพอยู่ดูโลกไปให้สำราญ                             ดอกไม้บานในแก้วเหล้าเราเริงใจ

        ปากของเจ้าสงบนิ่งจริงจริงนะ                    "เพื่อหัวใจชัยชนะ" มะ...เติมใหม่

ดื่มเถิดเพื่อเดิมเถิดเราดื่มเข้าไป                       เฉลิมโชคฉลองชัยได้ทุกวัน

         จำเพื่อลืมดื่มเพื่อเมาเหล้าเพื่อโลก          สุขเพื่อโศกหนาวเพื่อร้อนนอนเพื่อฝัน

ชีวิตนี้มีค่านักควรรักกัน                                       รวมความฝันกับความจริงเป็นสิ่งเดียว

          ไม่ว่าเป็นนครใหญ่ไพศาลสุด                  พระสมุทรพื้นสุธาภูผาเขียว

แต่ละหยดรสเหล้าหลั่งดุจดั่งเกลียว                 จักโน้มเหนี่ยวนำโลกสู่โชคชัย             

           อย่าเชื่อโลกว่าโชคหนุนหรือบุญส่ง      จะเหมือนหงส์หลงเหินมัวเพลินหาว                  
เกิดบนดินอย่าถวิลดมกลิ่นดาว                  รักแต่ชาวดินเถิดเกิดจากใจ

        ดื่มเถิดเพื่อนดื่มแด่แม่ยอดรัก            เจ้าของตักและรอยบุ๋มนุ่มเหมือนไหม
เจ้าของแขนแอ่นอุ่นละมุนละไม                เจ้าของไฝเม็ดกลมสีชมพู

        ลืมลักยิ้มริมแก้มแก้วเสียแล้วหรือ     นั่นแหละคือสื่อฝันอันสวยหรู
อย่าลืมตาของน้องที่จ้องดู                          อย่าลืมหูของพี่ที่คอยฟัง

        จำได้ไหมในวันจันทร์ทรงกลด            ดาวทั้งหมดอันงดงามสิ้นความขลัง
มีเดือนเด่นเป็นเอกไร้เมฆบัง                       และเสียงสั่งเซ้าซี้จากพี่ชาย

        สุ้มเสียงสั่งพรรณาว่าชีวิต                   เมื่อครุ่นคิดก็หวนไห้แล้วใจหาย
อันบทบาทแต่ละฉากมีมากมาย                ฉากสุดท้ายปิดลงตรงสิ้นลม

        นี่แนะน้องมองพี่ให้ดีเถิด                   ได้กำเนิดมานี้ก็ดีถม
ชีวิตเหมือนเดือนทรงกลดกำหนดกลม     ต้องซานซมต่อไปใต้ดวงดาว

        ชีวิตนี้มีสองแพร่งแย้งกันอยู่             หนีหรือสู้คดหรือซื่อร้อนหรือหนาว
ไหวหรือนิ่งจริงหรือฝันสั้นหรือยาว            ดำหรือขาวดีหรือเลวเร็วหรือนาน

        แขนทั้งสองของพี่มีเลือดเนื้อ           เจ้าจงเชื่อเถิดว่าพี่กล้าหาญ
มันสมองของพี่มีสายพาน                         ที่จะผ่านไปผูกลูกโม่ใจ

        ก่อนจะดื่มอย่าลืมบุญคุณพระแม่    หยดหนึ่งแด่พสุธาที่อาศัย
เราก็ดื่มดินก็ดื่มปลื้มกันไป                      กตัญญูอยู่ในธรณี

        เพราะว่าพื้นพสุธาปกาศิต                  ให้ชีวิตแจ่มจรัสรัศมี
แผ่นดินย่อมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงอินทรีย์    เหตุฉะนี้แล้วไฉนไม่แทนคุณ

        จากฟากฟ้ามาถึงดินถิ่นมนุษย์         จากสมุทรถึงสุธาชีวาหมุน
เป็นวงเวียนเปลี่ยนภาพบาปและบุญ        นับเนื่องหนุนดั่งเดินทางไปกลางไพร

        ยังไม่ถึงบึงใหญ่ในป่าลึก                  อย่าเพิ่งนึกว่าน้ำนั้นมันจะใส
เพียงผิวนอกหลอกหลอนซ่อนภายใน     มหาภัยใหญ่ล้นอยู่ก้นบึง

        ลืมเสียเถิดความหลังฝังรากจิต        สลัดทิ้งสิ่งศักดิ์สิทธิ์อย่าคิดถึง
ลืมเสน่ห์เวลาหาวและดาวดึงส์                 ฟังเสียงซึงเสียงซอส้อศรัทธา

        ในเพลงนั้นบรรยายถึงหายนะ             เศษชีวีที่ขรุขระอนาถา
เกิดกลางดินกินกลางทรายนอนปลายนา   ห่มผืนฟ้าอ้าแขนโอบแผ่นดิน

        น้ำตาหยดรดหญ้าขอบตาปริ่ม           ยังฝืนยิ้มเย้ยยั่วหัวใจหิน
นี่หรือโลกโชคโฉดโทษทมิฬ                    ให้เราดิ้นแดยันกันแทบตาย

        อยากจะด่าความอาภัพที่สับโขก      บ้างเศร้าโศกบ้างหัวร่อเสียงอหาย
คราวชอกช้ำน้ำตานองต้องฟูมฟาย          ยามสบายน้ำลายไหลนัยน์ตาวาว

        ได้ยินเพียงเสียงไชโยและโห่ร้อง     บ้างก็ป้องปากด่ากันฉ่าฉาว
ชีวิตหวานชีวิตขมผสมคาว                         มีเรื่องราวหลายแฉกแตกต่างกัน

        กุหลาบป่าอ่าโอ่โผล่กลีบอวด           มีราคาค่างวดตรงสีสัน
สะเก็ดหินดินทรายไม่สำคัญ                    หากเฉิดฉันอาจเห็นเป็นเพชรนิล
 
        เมื่อหม่นหมองจองมองรุ้งที่คุ้งโค้ง      ท้องฟ้าโล่งออกอย่างนี้ยังมีศิลป์
สลับรสสลดรักสลักต์จินต์                           ไม่ผิดพิณดิ้นดีดกรีดเสียงครวญ

        ลองมาดูคู่รักกันสักคู่                                ให้นั่งอยู่บนม้าไม้ที่ในสวน
เฝ้าพร่ำพรอดออดพรอดแอบแนบเนื้อนวล   ต่างปั่นป่วนป้อแป้แพ้แรงใจ

        สมมติว่าพระจันทร์นั้นกระจ่าง                แสงสว่างสร้างสรรค์อันไสว
แล้วหอมกลิ่นอันมีค่าจากมาลัย                     หวีดลองไนระงมป่ามาอวยพร

        ปัจจุบันทันใดให้ประหลาด       จันทรคราสจับเต็มคราบเป็นภาพหลอน
มืดมัวดินสิ้นดินฟ้าพนาดอน             เขาและหล่อนทำอย่างไรไม่พ้นกลัว

        สลับรักสลักพร่ำด้วยคำพ้อ       ปากเช่นนี้หากพี่ขอจะได้ไหม
แก้มพริ้มเพราเจ้าเก็บไว้ให้กับใคร   เพราะเหตุใดจึงหลบไม่สบตา

        ต่อจากนั้นพระจันทร์แจ่มแอร่มหรู     เพราะราหูคายจันทร์อันสลัว
ทั้งสองก็หัวร่อคิกระริกระรัว                      เริ่มยิ้มหัวเล่นจ้ำจี้พิรี้พิไร

        เงยขึ้นมองจ้องพี่นี้อีกครั้ง        เห็นหรือยังว่าพี่รักเจ้าหนักหนา
ไม่รู้โรยรู้ห่างรู้ร้างรา                         มาเถิดมามาเห่กล่อมด้วยอ้อมทรวง

        อยากอุทิษชีวิตรักนี้สักครั้ง      สมมุติดังของมีค่ามาบวงสรวง
แต่ไม่เชื่อความขลังเทพทั้งปวง       จึงต้องหวงห่วงประทับไว้กับเรา
 
        เก็บความชังขังความรักไว้สักครู่     หันมาดูเมรัยในเหยือกเผา
รสแปร่งปร่าซ่าซึมดื่มแล้วเมา                 พอดื่มเหล้าแล้วหันหน้ามาคุยกัน

        มีส่วนหนึ่งซึ่งสดใสในภาพพจน์      เทพกำหนดชื่ออีเด็นเป็นสวนขวัญ
มีผลหมากรากไม้ไว้ครบครัน                  แต่กระนั้นก็ดียังมีงู

        ในระหว่างเทพธิดากับซาตาน         เกิดเหตุการณ์อัปยศและอดสู
"แอปเปิลนี้ผลสีทองลองชิมดู                 แล้วจะรู้รสชาติอำนาจมัน"

        แอปเปิลบาปสาปสรรเกิดปัญหา      ก่อกำหนัดขัดบัญชาแห่งสวรรค์
ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมืองเกิดเรื่องกัน   ต่างพัวพันต่อไปในแผ่นดิน

เกลียดความรักรักความเกลียดอยากเหยียดหยาม   เฉกโซ่ล่ามอินทรีย์อย่างมีศิลป์    
เอ้า! อย่างงรีบส่งถ้วยจะช่วยริน           หลังดื่มกินแล้วสังสรรค์กันอีกที

        ดูโน่นซีผีเสื้ออะเครื้ออะคร้าว      ปีกแพรวพราววาววับสลับสี
โฉบปีกว่อนร่อนปีกร่าเฉี่ยวมาลี          สัตว์ก็มีชีวิตไม่ผิดคน

        ในระหว่างนรกอันหมกไหม้         กับสวรรค์อันแจ่มใสในเวหน
มีสิ่งหนึ่งซึ่งซื่อตรงและคงทน             คือวงวนแห่งชีวิตอนิจจา

        ลองรำลึกนึกไปสมัยเด็ก             ตัวเล็กเล็กยังเริ่มรักเป็นหนักหนา
รักเผ่าพงศ์วงศ์วานรักมารดา               รักตุ๊กตาอาหารและบ้านเรือน

        โตขึ้นหน่อยค่อยค่อยรู้ดูตัวอย่าง    รักแต่งร่างแต่งตัวกลัวฟั่นเฝือน
รักเมฆขาวดาวหรูชอบดูเดือน                 แล้วรักเพื่อนรักพรรครักนานา

        ครั้นหนุ่มสาวคราวประจักษ์รักทางเพศ    ข้ามขอบเขตไปกระสันกับตัณหา
น้องรักพี่พี่รักน้องทั้งสองรา          ชื่นชีวันขวัญชีวาว่าตามกัน

        เมื่ออายุลุถึงวัยได้เป็นหลัก    เริ่มรู้จักรักใหม่ในความฝัน
รักวิญญาณศรัทธาสารพัน              รักสวรรค์สายลมยมนา

        ครั้นแก่เฒ่าจวนเข้าโลงโยงใยรัก    เริ่มประจักษ์อนิจจังของสังขาร์
รักสมบัติมรดกตกทอดมา     รักชีวาของตัวกลัวจะตาย

        จำไว้เถิดเกิดเป็นคนไม่พ้นรัก    วัฎจักรผลักล่ามหลายความหมาย
รักความงามหยามความเกลียดเหยียดความอาย     มีลวดลายหลายกระบวนชวนมึนเมา

        ฟังเขาร้องมองเขาเล่นเห็นเขาสุข       ไม่มีทุกข์ไม่มีโศกโลกของเขา
ครั้นหันหน้ามามองตัวของเรา                     ไม่ผิดเงาที่โลดแล่นเป็นพิธี...
 
        ตะแลงแกงแห่งชีวิตไม่ผิดเพี้ยน          ย่อมสับสนวนเวียนเปลี่ยนวิถี
ไม่คำนึงถึงส่วนตัวชั่วหรือดี                           ขอให้มีการสิ้นสุดยุติกัน
 
      กลางแสงแดดแผดกระพริบระยิบระยับ       มนุษย์ขับรถแข่งอย่างแข็งขัน
เหงื่อจะไหลไคลจะหนาหน้าจะมัน                     เกมพนันอันเพลิดเพลินดำเนินไป

        กลางแสงแดดชาวดินสิ้นแรงร้อน            เพราะแสนเมื่อยเหนื่อยอ่อนนอนหลับใหล
จบบทบาทประจำวันอันหนักใจ                        หลับฝันไกลใต้น้ำค้างกลางแสงดาว

        กลางแสงเทียนริบหรี่สีเหลืองสด            เสียงนักพรตนักบวชสวดกันฉาว
ถ้าทำดีดีจะเห็นเป็นเรื่องราว                            ครั้นถึงคราวทำชั่วจะมัวมน..

        แสงแดดพราวดาวพรายปลายเปลวเทียน      ต่างวกเวียนสอดสลับกันสับสน
เก่งหรือโง่โซหรือสวยรวยหรือจน                           แสงใดดลให้คนแผกแตกต่างกัน

        ช่างมันเถิดจงมาดื่มลืมให้หมด              ถือเป็นกฏบวกลบความขบขัน
ใครจะสุขใครจะโศกช่างโลกมัน                   เขาเหล่านั้นมีราคาค่าแสดง

        ทราบบ้างไหมไยแหล่งโลกจึงโศกเศร้า         ชีวิตเฉาเหงาหงอยเศร้าสร้อยแฝง
นับแต่คลอดออดโอยระโหยแรง                            จนลุแหล่งแห่งสุดท้ายตายจากกัน

        เมื่อสิ้นโชคโลกสลดหมดความสุข           บทบาททุกข์ทับทวีเพิ่มสีสัน
กลีบกุหลาบคราบน้ำตารอยจาบัลย์                 ดุจกังหันแห่งชีวิตลิขิตเรา

        มนุษย์เงียบเยียบหยัดสงัดสงบ         สัตว์สยบซบโศกโลกอับเฉา
ต้นไม้ซมลมกำดัดพัดแผ่วเบา                   สายน้ำเศร้าเสียดสะอื้นซัดพื้นทราย

        เมฆลอยเลื่อนเหมือนหลงเปลี่ยวเกลียวชีวิต       ดาวดวงนิดกะพริบพร่ำน้ำตาฉาย
ฟ้าสีเทาเขาสีเขียวยังเดียวดาย                                    แม้พระพายยังหวิวหวีดกรีดกำนัล

        โลกทั้งโลกโศกสลดกำสรดสุด         เมื่อมนุษย์มิหยุดบาปยังหยาบหยัน
หลงอบายหลายอย่างต่างๆ กัน                 จึงสวรรค์สรรสลดให้ทดแทน

        หากมนุษย์หยุดกิเลสประเภทบาป        จะพบภาพสุดประเสริฐบรรเจิดแสน
ดอกไม้บานเดือนรุ่งยูงรำแพน                       ตลอดแดนตั้งแต่ดินถึงถิ่นดาว

        แมลงปอก้อร่อก้อติกขยิกขยัน       นกกินปลาลาลันสัญจรหาว
ต้นหูกวางกิ่งก้านสะท้านกราว                 เสียงหนุ่มสาวพะเน้าพะนอกลางอ้อคา

        การกำหนดบทรักมักเหมาะสม              ดังวงกลมสมดุลตามประสา
พรหมลิขิตขีดพิกัตเป็นอัตรา                         มีความว่าหญิงชายตายด้วยกัน

        เมื่อรักแท้สุดแต่ว่าชะตารัก            มันจะผลักลงนรกวกสวรรค์
จะเคลียคลอหัวร่อร่าหรือจาบัลย์           สุดแต่กรรมนำผันตามครรลอง
 
         ฝ่ายชายให้ได้แต่อกแผ่กว้าง       แขนสองข้างร่างมั่นมันสมอง
ฝ่ายหญิงให้พรหมจารีที่ชายปอง           รวมทั้งห้องของหัวใจไม่หวงเลย

        ชายรักหญิงหญิงรักชายตายด้วยกัน        ช่างน่าขันชีวิตนิจจาเอ๋ย
ยามรักกันวันก็ชื่นคืนก็เชย                                ต่างสังเวยแด่ดินฟ้าด้วยสาบาน

        เริ่มที่ตาแล้วหลั่งไหลไปที่จิต             เฝ้าพิศพิศพร่ำพร่ำคำหวานหวาน
รักรักรักต่อไปได้นานนาน                         เฝ้าขานขานคิดคิดชีวิตคน

        รักจะสู้ไยไม่สู้ดูสักตั้ง                        มัวแต่รั้งหวังแต่รอไม่ก่อผล
เอาแต่บ่นก่นแต่พร่ำคำของตน                 ว่าโชควนชีพเวียนไม่เปลี่ยนทาง

        รักจะกล้าไยไม่กล้าหันหน้าสู้            มัวหดหู่ทำไมให้หมองหมาง
อันเล่ห์หลอกซอกซุ้มหรือหลุมพราง        จงแผ้วถางด้วยความหวังกำลังแรง

        อย่าโศกเศร้าแม้นเรานี้มีเพียงแขน     ถึงอ้อนแอ้นอ่อนแอแม้ไม่แข็ง
จงโอบรัดศรัทธามาสำแดง                          แล้วแจกแจงแจ้งจุดยุติธรรม

        อย่าโศกเศร้าแม้นเรานี้มีเพียงขา        ถึงผอมโซโสภาน่าถลำ
จงก้าวหน้ากล้าสู้ประตูกรรม                        เพื่อแน่วนำเจียระไนใจมนุษย์

        แขนทั้งสองของเจ้าจงเฝ้าสู้                ขาทั้งคู่ย่างไปไม่ยอมหยุด
แขนจะล้าขาจะล้มไม่ซมทรุด                    สู้ให้สุดศักดิ์ศรีของชีวิต

        ที่ไกลโพ้นโน่นประทีบชีพช่วงโชติ      แสงรุ่งโรจน์รำไรแจ่มไพจิตร
 ที่ไกลโพ้นโน่นเสียงสรวลของมวลมิตร     ก้าวอีกนิดไกลอีกหน่อยค่อยพักพิง

     เกลียดอะไรก็เกลียดได้หากไร้เกียรติ      แต่อย่าเหยียดเกลียดเหล้าและผู้หญิง...
เพราะชื่นฉ่ำอมฤตศักดิ์สิทธิ์จริง                     หลอมทุกสิ่งอันสดสวยเข้าด้วยกัน

        เชื่ออะไรใครเขาบอกหลอกให้เชื่อ          เอ้า! ดื่มเพื่อความงามและความฝัน
หญิงครองเราเหล้าครองโลกโชคอนันต์          มาประชันบทนักสู้ผู้แสดง

        ต่อให้เป็นทะเลทรายสายน้ำพุ                 ร้อนระอุเย็นยะเยียบเปรียบน้ำแข็ง
ไม่ทรุดซมล้มระทดเพราะหมดแรง                 จะขอแข่งสู้เป้าหมายตายหรือเป็น

        อันกงเกวียนเวียนวงเป็นกงกรรม            กลางสูงต่ำท่วงทำนองมองไม่เห็น
แต่ตรึงตราจารึกผนึกเซ็น                                ดุจแผลเป็นติดตัวชั่วและดี

        แน่ะ ! เห็นไหมดวงตะวันนั้นลาลับ            แสงสลับเป็นฉัพพรรณรังสี
ตามกำหนดหมดทิวาเริ่มราตรี                           หน่อยคงมีกลุ่มดาวพราวอัมพร

        ทางช้างเผือกผีพุ่งไต้คล้ายเพชรรูป           สะเก็ดวูบสว่างวาบดั่งภาพหลอน
ดูแวววาวพราวพร่างทางโคจร                              มะก่อนนอนดื่มเข้าไปดื่มให้เมา

        แด่พธูผู้ผ่านไปในอดีต                                แด่สังคีตแห่งสินธูและภูเขา
แด่ความฝันอันลำพองของพวกเรา                    ดื่มหมดแล้วเหลือแก้วเปล่า เอ้า! คว่ำลง...